Lando Norris is ontzettend blij met zijn overwinning in Monte Carlo en wil zijn kinderen ooit vertellen dat hij Monaco heeft bedwongen
Het was een van die magische zondagen waarop kinderdromen uitkomen. Te midden van glinsterende jachten, traditionele straten en het constante geluid van de Côte d’Azur schreef Lando Norris een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van het legendarische stratencircuit. De Brit won voor het eerst de Grand Prix van Monaco en liet zijn emoties de vrije loop.
“Het voelt ongelooflijk”, zegt Norris na de race, zichtbaar ontroerd. Vooral de laatste ronden zouden zijn zenuwen nog eens flink op de proef hebben gesteld. “Het laatste kwartier was een beetje zenuwslopend, met Charles vlak achter me en Max voor me – maar we hebben gewonnen. In Monaco. Uiteindelijk maakt het niet uit hoe je wint.”
Maar voor Norris ging het om meer dan alleen een overwinning. Het ging om een levensdroom. Poleposition, een gecontroleerde race, sterke zenuwen – en uiteindelijk de sprong naar het meest prestigieuze podium in de Formule 1. “Dit is waar ik als kind van droomde. Ik heb een van mijn dromen waargemaakt.”
Het zicht op zijn familie en team onder het podium ontroerde Norris: “Natuurlijk het zicht op het team en hoe ik iedereen zag – mijn moeder en mijn vader daar beneden. Het zijn de innerlijke gevoelens die echt bijzonder zijn.”
Ook al zegt hij dat het uitzicht vanaf het podium niet zo spectaculair was als je zou denken: “Het enige wat ik zag waren cameralenzen, ik kan me mooiere dingen voorstellen”, lacht hij.
Voor McLaren was het de eerste overwinning in Monaco sinds 2008, toen Lewis Hamilton in de straten van het vorstendom zegevierde. “Het was dus niet alleen een goede dag voor mij, maar ook een goede dag voor McLaren”, zegt Norris, die verder kijkt dan het heden.
“De rest van mijn leven trots”
“Het mooiste is dat mijn kinderen op een dag kunnen vertellen dat ik in Monaco heb gewonnen. Daar ben ik waarschijnlijk het meest trots op”, zegt de Engelsman.
“Het was niet alleen de pole of alleen de race, maar het was allebei, en ik denk dat dat perfect is”, aldus Norris. “Dat is iets waar ik de rest van mijn leven trots op kan zijn.
Hetzelfde geldt voor zijn kwalificatieronde van 1:09,954 minuten, waarmee hij de mijlpaal van een ronde onder de 1:10 heeft bereikt. “Dat zal waarschijnlijk nog heel lang ongeslagen blijven”, zegt hij. “De auto’s van volgend jaar zullen lang niet zo snel zijn. Hopelijk blijft deze rondetijd heel, heel lang staan.”
“Het is de betekenis, de geschiedenis, de mensen die hier in het verleden hebben gewonnen. Ze worden niet allemaal wereldkampioen, maar de meesten wel. En gewoon weten dat ik over 30 jaar kan zeggen: ‘Ik heb Monaco in dat ene jaar onder de knie gekregen’ – of hopelijk over een paar jaar meer – maar dat ene jaar, daar kijk ik naar uit om te kunnen zeggen.”
