In 1985 brak Alain Prost door: zijn eerste wereldtitel werd het keerpunt in zijn carrière – en voor Niki Lauda het einde van een tijdperk
Op 6 oktober 1985 won Alain Prost op 30-jarige leeftijd voor het eerst in zijn carrière het wereldkampioenschap Formule 1.
Prost was vanaf het begin een topcoureur in de Formule 1. Met 21 Grand Prix-overwinningen voor Renault en McLaren was hij al de op vier na meest succesvolle coureur in de geschiedenis – alleen Jackie Stewart (27), Jim Clark (25), Niki Lauda (25) en Juan Manuel Fangio (24) stonden boven hem.
Ironisch genoeg was het juist zijn teamgenoot Lauda aan wie Prost in 1984 de titel met slechts een half punt verschil moest laten. In 1985 domineerde de Fransman daarentegen bijna naar believen.
Ayrton Senna was meestal de snelste in de kwalificatie, maar op zondag was Prost de baas. Lauda daarentegen kwam het hele seizoen slechts in drie races over de finish – meestal werd hij tegengehouden door technische defecten. In Spa-Francorchamps brak hij bovendien zijn pols.
De beslissing in het wereldkampioenschap in Brands Hatch
Voorafgaand aan de Europese Grand Prix in Brands Hatch stond Prost 16 punten voor op zijn enige overgebleven rivaal, Michele Alboreto van Ferrari, en hoefde hij zijn voorsprong slechts uit te bouwen tot 18 punten om onbereikbaar te zijn.
Senna behaalde zijn zesde poleposition van het seizoen voor Lotus, drie tienden voor Nelson Piquet in de Brabham en negen tienden voor Nigel Mansell in de Williams. Prost kwalificeerde zich slechts als zesde, 2,260 seconden langzamer dan Senna, terwijl Lauda’s vervanger John Watson op de 21e plaats eindigde, meer dan vijf seconden achterstand.
Alboreto moest genoegen nemen met de 15e plaats – geen goede uitgangspositie voor zijn titelaspiraties tegen Prost.
Eerst raakt Prost achterop, maar …
Bij de start werd Prost gehinderd door de langzaam optrekkende Williams van Keke Rosberg, kwam even op het gras terecht en viel terug naar de 14e plaats. Maar na negen ronden vocht hij zich weer terug naar de puntenplaatsen – toen nog alleen de eerste zes plaatsen.
Een reden voor zijn snelle opmars was een incident aan de kop: Rosberg spinde bij een poging Senna in te halen en werd geraakt door Piquet. Piquet viel uit, Rosberg moest naar de pits en viel terug naar het einde van het veld.
Rosberg speelde later een sleutelrol door zijn teamgenoot Mansell te helpen de leiding over te nemen: hij hinderde de leidende Senna zo lang totdat Mansell hem kon passeren en wegrijden.
Prosts grote concurrent valt voortijdig uit
Alboreto profiteerde van de vroege chaos om even zesde te worden, maar Prost haalde hem al snel in. De Ferrari-coureur kwam vroeg binnen voor een bandenwissel en kreeg kort daarna spectaculair turbopech – na 13 ronden was zijn race voorbij. Prost hoefde nu alleen nog maar vijfde te worden om de titel veilig te stellen.
Marc Surer in de Brabham en Jacques Laffite in de Ligier waren de verborgen sterren van de race: ze vochten zich tijdelijk naar de tweede en derde plaats. Maar Surer viel in ronde 63 uit met turbopech, Laffite verloor zijn plaats aan Senna, wisselde van banden en viel uiteindelijk uit met motorpech.
Prost lag 25 ronden voor het einde slechts op de zevende plaats, maar profiteerde van de uitvalbeurten en problemen van zijn tegenstanders en vocht zich met een inhaalmanoeuvre tegen Elio de Angelis naar de derde plaats.
Terwijl Mansell de race won, moest Prost zes ronden voor het einde de laatste podiumplaats afstaan aan de inhaalende Rosberg, maar de titel was voor hem binnen.
Vochtige ogen bij wereldkampioen Prost
“Ik herinner me dat mijn ogen achter mijn vizier vochtig waren”, schreef de Fransman in 1988 in zijn boek Maitre de mon destin. “Dat was het teken van een diepe en intense vreugde, die ik eerst helemaal voor mezelf wilde voelen, voordat ik aan mijn dierbaren en aan iedereen die me had geholpen dacht.”
“Toen, nog voordat ik uit de cockpit stapte, was het tijd voor champagne. Daarna het podium, dat nu een vierde trede had – die van de wereldkampioen. En ten slotte de uitbundige vreugde van de feestelijkheden …”
Prost herschreef de recordboeken van de Formule 1
Prost won later nog drie titels en werd recordhouder in talrijke statistieken: 51 overwinningen, 41 snelste ronden, 106 podiumplaatsen en 798,5 punten – alleen Juan Manuel Fangio had tot dan toe meer wereldkampioenschappen gewonnen.
Teamgenoot Lauda beëindigde zijn carrière na het seizoen 1985 – waarschijnlijk niet geheel onafhankelijk van de superioriteit van Prost. “Ik haatte het om hem als teamgenoot te hebben”, verklaarde de Oostenrijker later.
“Ik had die perfecte auto en dan komt die Franse zenuwpees en blaast me weg. Als hij niet was gekomen, had ik nog een paar jaar doorgegaan.”
