Grote voorsprongen zijn geen garantie voor een wereldtitel: onze fotoreeks toont spectaculaire gevallen waarin koplopers uiteindelijk met lege handen achterbleven
Lando Norris en vooral Max Verstappen liggen achter in de strijd om de Formule 1-titel 2025 tegen Oscar Piastri. Ondanks zijn uitvalbeurt tijdens de Grand Prix van Azerbeidzjan in Baku staat Piastri namelijk nog steeds ruim aan de leiding in het coureursklassement, met 25 punten voorsprong op Norris en 69 punten op Verstappen.
Maar de geschiedenis van de Formule 1 laat zien dat een leider in het wereldkampioenschap niet altijd zijn (grote) voorsprong daadwerkelijk heeft weten te behouden en wereldkampioen is geworden.
Een voorbeeld: in 2010 stond Ferrari-coureur Fernando Alonso voor de laatste race in Abu Dhabi aan de leiding in het algemeen klassement. Tijdens de laatste Grand Prix van het jaar concentreerde hij zich in zijn strategie op zijn vermeende grootste titelrivaal Mark Webber van Red Bull.
Uiteindelijk won echter Sebastian Vettel, die tot dan toe op de derde plaats stond, zonder ooit eerder in het seizoen 2010 aan de leiding te hebben gestaan.
Ook beroemd is het Formule 1-seizoen 1976, zoals vereeuwigd in de film “Rush”: Niki Lauda stond in de zomer op het punt om zijn eerste wereldtitel met Ferrari te volgen met een tweede, totdat hij zwaar verongelukte op de Nürburgring-Nordschleife. McLaren-coureur James Hunt maakte de titelstrijd vervolgens weer spannend.
Ook de dramatische finale in Fuji in 1976 werd beroemd: WK-leider Lauda stapte uit in de stromende regen, maar Hunt reed door – en werd wereldkampioen.
Waarom een eigenlijk soeverein leidende coureur uiteindelijk toch niet het wereldkampioenschap won en waarom een andere coureur hem nog voorbijging.
