Het is bijna tien jaar geleden dat Kylian Mbappé zijn profdebuut maakte. Sindsdien heeft de Fransman veel gezien in de voetbalwereld – en nu gaf hij een uiterst openhartig en eerlijk interview…
Kylian Mbappé is een van de beste voetballers ter wereld. Op 2 december 2015 speelde de snelle aanvaller zijn eerste wedstrijd bij de heren. Met Monaco speelde hij 1-1 tegen Caen en werd hij kort voor het einde ingebracht. Hij maakte een bliksemsnelle opmars in het vorstendom, stapte in 2017 over naar PSG en uiteindelijk in de zomer van 2024 naar Real Madrid.
De aandacht voor de aanvoerder van het Franse nationale elftal is in de loop der jaren natuurlijk enorm toegenomen. “Ik ben niet de eerste en ook niet de laatste. Bij mij is het alleen maar versterkt. Het is het verhaal van voetbal, televisie en roem. Soms is het eerlijk, soms oneerlijk, maar het is iets dat je niet kunt veranderen“, weet Mbappé. ”Ik zeg vaak dat mensen me niet kennen, maar tegelijkertijd kun je niet iedereen kennen. Dat is normaal. Veel van wat er over mij wordt gezegd, is ver van de werkelijkheid.”
Maar in deze branche moet hij ermee leren leven. “Soms zien mensen je veel somberder dan je bent, soms mooier. Maar de waarheid komt altijd aan het licht, ook al duurt het lang”, aldus de 26-jarige in een uiterst open en reflectief interview met L’Equipe. “Sommige mensen brengen hun hele carrière door met wachten op erkenning of totdat mensen echt weten wie ze zijn. Daar moet je mee leren leven. Je verspilt veel energie als je je tijd besteedt aan het bestrijden ervan – en je zult nooit winnen.”
Als profvoetballer, zeker met de kwaliteit en ook het inkomen van een Mbappé, verandert je leven natuurlijk volledig. Je kunt je plotseling alles veroorloven, er zijn jaloerse mensen of ook mensen die willen profiteren van je succes. “Hoe meer geld je hebt, hoe meer problemen je hebt”, weet de Fransman. “Je hebt verantwoordelijkheden, verplichtingen, een baan en je moet verantwoording afleggen. Als andere mensen deze weg met je bewandelen, is dat een mooi verhaal. Het is mooi om volwassen te worden, de top te bereiken, met dezelfde familie en dezelfde vertrouwde basis. Maar soms lukt dat niet. Het is een probleem waar veel sporters en beroemdheden mee te maken hebben.“
Thuis als veilige toevluchtsoord
Over het algemeen kiest de Fransman hier en daar zeer kritische woorden voor het vak. ”Voetbal is wat het is. Ik zeg graag dat de mensen die naar het stadion gaan het geluk hebben ‘alleen’ een wedstrijd te zien en niet te weten wat er achter de schermen gebeurt. Eerlijk gezegd, als ik deze passie niet had, zou de voetbalwereld me al lang hebben afgestoten“, aldus Mbappé, die openlijk toegeeft: ”Ik zou mijn kind nooit aanraden om in de voetbalwereld te stappen.”
Zijn omgeving geeft hem houvast in deze business. Ook in slechte tijden kan hij op zijn vertrouwde personen rekenen. “Mijn huis is mijn toevluchtsoord. Niet iedereen komt daar binnen. Als het buiten een chaos is, als mensen helemaal door het dolle heen zijn, zeg ik altijd tegen mezelf dat het voorbij is, want ik ga naar huis”, aldus de razendsnelle spits.
Als voetballer kan het natuurlijk ook voorkomen dat je alleen bent, dat je je dierbaren misschien niet om je heen hebt. Het is erg belangrijk om aandacht te besteden aan je mentale gezondheid. Als moeilijk voorbeeld op dit gebied noemt Mbappé de internationale toernooien, waarbij je, afhankelijk van hoe ver je komt, vaak lang van huis bent.
“Tussen de halve finale en de finale staat de wereld stil”
“Je zit ongeveer zestig dagen opgesloten. Tijdens het wereldkampioenschap doet niets er meer toe en heeft het geen zin om aan het dagelijks leven te ontsnappen door naar de nieuwste serie of televisieprogramma’s te kijken. Als je de televisie aanzet, weet je dat we het alleen nog maar daarover zullen hebben. De eerste paar dagen is dat nog wel oké. Maar hoe verder je komt…”, aldus de 26-jarige, die bij twee wereldkampioenschappen in de finale stond en in 2018 één keer de titel pakte.
Vooral de fase helemaal aan het einde van het toernooi is erg uitdagend. “Tussen de halve finale en de finale staat de wereld stil. De mensen staan voor het hotel en je bent daar al zestig dagen en zegt tegen jezelf: dit is de belangrijkste wedstrijd van mijn leven, ik kan het einde bijna niet afwachten. Die vier of vijf dagen zijn niet leuk.”
