Ferrari en podiumplaatsen werden lange tijd als vanzelfsprekend beschouwd, maar de geschiedenis laat zien dat er meerdere seizoenen zijn geweest waarin zelfs topcoureurs met lege handen achterbleven
Het eerste Ferrari-jaar van de zevenvoudig Formule 1-wereldkampioen Lewis Hamilton verliep allesbehalve zoals gewenst. Hamilton won weliswaar meteen tijdens zijn tweede raceweekend in Shanghai de sprintrace, maar een top 3-resultaat in de Grand Prix lukte hem nooit.
Het laatste geval ligt nog niet zo lang geleden: Kimi Räikkönen miste in 2014 een top 3-resultaat en kan als beste prestatie alleen de vierde plaats in de Grand Prix van België laten zien. Maar in tegenstelling tot 2025, het laatste jaar onder een aflopend reglement, was 2014 de première van nieuwe Formule 1-regels – en Ferrari kwam aanzienlijk slechter op gang dan de concurrentie rond (vooral) Mercedes.
Ook Räikkönen’s toenmalige Ferrari-teamgenoot Fernando Alonso had het moeilijk: hij haalde weliswaar het podium, maar slechts in twee races. Dat leverde aan het einde van het seizoen de zesde plaats in het algemeen klassement van het wereldkampioenschap op, Räikkönen eindigde op de 13e plaats.
Iets soortgelijks was al in 1980 bij Ferrari gebeurd. Na het dominante seizoen van 1979, met de wereldtitel voor Jody Scheckter en de tweede plaats voor Gilles Villeneuve, ging het met de Ferrari 312T5 bijna helemaal mis: Scheckter, als titelverdediger, reed slechts één keer in de punten en ook Villeneuve miste het podium. Maar terwijl Villeneuve doorging, gooide Scheckter geërgerd de handdoek in de ring en stopte.
In contrast hiermee staat het verhaal van Wolfgang Graf Berghe von Trips: de Duitser reed in 1960 weliswaar een constant seizoen voor Ferrari en scoorde regelmatig punten, maar een podiumplaats ontbrak in zijn Grand Prix-resultaten. Daarvoor maakte Von Trips in 1961 des te meer goed: hij won twee races, werd ook twee keer tweede en streed tot aan de Grand Prix van Italië om de titel – waar een tragisch ongeval hem uit het leven rukte.
