61 jaar geleden vandaag ontnam de buschauffeur Hans Huber uit Regensburg bijna de eerste grote overwinning van bokslegende Joe Frazier – en zorgde met zijn Olympische sprookje voor extase onder de fans in zijn thuisland.
Als Hans Huber had geweten van Joe Frazier’s duim, was alles misschien anders gelopen.
Het was het grootste gevecht in het leven van de Beierse amateurbokser – en achteraf gezien is het nog groter geworden door de iconische status die zijn tegenstander later heeft verworven. En het scheelde niet veel of de legende van Hans Huber uit Wenzenbach bij Regensburg was in de Olympische finale in Tokio nog een stukje groter geworden.
Hans Huber bokste op de Olympische Spelen tegen Joe Frazier
Woensdag is het 60 jaar geleden dat op 23 oktober 1964 de grote dag aanbrak voor een Duitse sporter wiens geschiedenis al voorheen bijzonder was.
Huber, geboren op 1 januari 1934, leidde een eenvoudig leven dat hem op een noodlottige manier naar het Olympische podium bracht: Huber was oorspronkelijk bakkersleerling en jeugdvoetbalkeeper bij de lokale SV Wenzenbach, maar een omscholing tot buschauffeur maakte hem min of meer toevallig de weg vrij naar de vechtsport.
Huber’s rijinstructeur raadde de 1,92 meter lange reus aan om zich als worstelaar bij de Regensburger Turnerschaft e.V. te bewijzen. Huber deed dat met veel succes en werd in 1958 en 1960 Duits vice-kampioen in het zwaargewicht – telkens verslagen door de legendarische Wilfried Dietrich, de mythische “Kraan van Schifferstadt”.
Het besef dat Dietrich niet te verslaan was, bracht Huber ertoe om over te stappen naar het boksen, waar hij in 1963 de kwartfinale van het EK bereikte en het jaar daarop het Duitse kampioenschap won en zich kwalificeerde voor de Olympische Spelen.
Duizenden mensen aan de radio
Huber vloog zonder grote verwachtingen naar de Japanse hoofdstad, maar verraste zowel zichzelf als het bokspubliek met overwinningen op de Pakistaan Abdul Rehman en de Italiaan Giuseppe Ros in het zwaargewichttoernooi.
Vooral in zijn thuisregio brak een golf van euforie los rond het Duitse bokssprookje. Duizenden mensen volgden vanaf 15.30 uur Duitse tijd de finale op hun radio.
De tegenstander van Huber was een 20-jarige Amerikaan die zich eigenlijk niet voor de Olympische Spelen had gekwalificeerd, maar na een blessure van zijn landgenoot en sparringpartner Buster Mathis alsnog werd geselecteerd: Joseph William “Joe” Frazier – tien centimeter kleiner dan Huber, maar al vroeg een formidabel totaalpakket met een gevaarlijke linkse hoek – eigenlijk.
Frazier ging met een handicap de strijd aan
Wat Huber niet wist: Frazier had in de halve finale tegen de Sovjet-bokser Vadim Yemelyanov zijn duim gebroken, waardoor zijn beste wapen als het ware was uitgeschakeld.
Het duel tussen Huber en Frazier ging over de volledige afstand, twee juryleden gaven Huber de voorkeur, drie Frazier. Boksexperts vroegen zich jaren later nog steeds af wat er zou zijn gebeurd als Huber meer gebruik had gemaakt van Fraziers handicap: “Als hij had geweten hoeveel pijn Frazier bij elke linkse hoek voelde, zou Huber misschien niet zo voorzichtig zijn geweest en had de beslissing van de jury heel anders kunnen uitvallen”, schreef de New York Times in 1970. Na zijn Olympische overwinning werd Frazier prof, wereldkampioen en de grote rivaal van de iconische Muhammad Ali. Hans Huber verdween vrijwillig uit de schijnwerpers.
Huber had liever Frazier dan Ali
De zilveren held van Tokio besloot geen professionele carrière te beginnen. Op 30-jarige leeftijd voelde hij zich te oud en wilde hij de inspanningen die hem te wachten stonden niet meer op zich nemen.
Huber had genoeg aan zijn grote optreden in Tokio, waar hij zich ondanks de aanvankelijke teleurstelling over het gemiste goud rijkelijk beloond voelde. Huber kreeg felicitatietelegrammen van bondskanselier Konrad Adenauer en oppositieleider Willy Brandt. Bij zijn terugkeer naar Regensburg werd hij door 50.000 mensen op het station onthaald. “Dat heeft me dan toch gecompenseerd”, citeert de Mittelbayerische Zeitung uit een laat interview met Huber.
Na de Olympische Spelen werkte Huber bij het sportbureau van Regensburg. In 1971 waren er twee reünies met Frazier tijdens een Adidas-gala en een tv-show in Los Angeles.
Huber waardeerde de in 2011 overleden “Smokin’ Joe” ook als mens: “Joe was altijd een heel aardige vent. Hij deed nooit alsof hij de grote baas was”, zei hij in een interview met de BZ. Huber had echter kritiek op zijn grote tegenstander Ali, omdat die zijn tegenstanders soms belachelijk maakte (“Dat doet een groot sporter niet”).
Hans Huber, de man die de grote Joe Frazier bijna zijn eerste grote triomf ontnam, stierf op 12 januari 2024, kort na zijn 90e verjaardag.
