De Duitse tennislegende Boris Becker kwam 30 jaar geleden zo dicht bij een langverwachte overwinning als nooit tevoren. Daarna zorgde een delicate opmerking voor opschudding.
Drie keer gewonnen op Wimbledon, twee keer op de Australian Open, één keer op de US Open, in totaal 49 toernooioverwinningen – de lijst met successen die Boris Becker in zijn carrière heeft behaald, is indrukwekkend lang. Maar één ding wilde hem nooit lukken.
De man die met zijn overwinning op Wimbledon in 1985 een Duitse tennisrevolutie ontketende, won nooit een toernooi op gravel. Zes keer stond Becker in de finale op zijn ongeliefde ondergrond, zes keer vond hij zijn meester – soms in Pete Sampras, soms in Spaanstalige specialisten als Sergi Bruguera, Alex Corretja, Alberto Mancini of de onlangs overleden Juan Aguilera.
Bijzonder pijnlijk was echter een verloren finale 30 jaar geleden, die Becker later omschreef als de “ergste nederlaag” uit zijn hele carrière: die tegen Thomas Muster op 30 april 1995 in Monte Carlo.
Indirecte beschuldigingen van dopinggebruik door Becker sloegen hoge golven
Becker stond met 2-0 voor in sets en had in de vierde set twee matchpunten tegen de Oostenrijker, die toen als de beste speler op gravel werd beschouwd. Nooit eerder en nooit daarna was Becker zo dicht bij de overwinning op gravel. Maar hij verspeelde beide kansen, de tweede op slechts enkele centimeters, en verloor ook deze finale.
In de beslissende vijfde set had Becker uiteindelijk geen kans meer en kreeg hij met 0-6 zelfs de hoogste straf: 4-6, 5-7, 6-1, 7-6, 6-0 was uiteindelijk de uitslag vanuit het perspectief van Muster.
Bijzonder opmerkelijk: Muster was aangeslagen en moest na zijn halve finale tegen de Italiaan Andrea Gaudenzi in het ziekenhuis worden behandeld vanwege een te lage bloedsuikerspiegel. Becker had waarschijnlijk een gemakkelijkere wedstrijd verwacht en kwam bedrogen uit de broek.
De vechtlust van zijn tegenstander verraste Becker toen. Hij was zo boos dat hij zich liet meeslepen tot uitspraken tegen Muster die konden worden opgevat als indirecte beschuldigingen van dopinggebruik. “In de halve finale was hij zo goed als dood, en de dag erna wint hij de finale in vijf sets. Er klopt hier iets niet”, zei de inmiddels 57-jarige Becker, wat hoge golven veroorzaakte.
Becker en Muster: een lange, moeilijke relatie
Musters manager Ronnie Leitgeb reageerde verontwaardigd, zijn protégé onderwierp zich op dinsdag na zijn overwinning aan een vrijwillige dopingtest, die negatief uitviel. Becker, die later verklaarde dat zijn uitspraken hem in de mond waren gelegd en in een verkeerde context waren geplaatst, kreeg van de ATP een boete van 20.000 dollar.
“Als je iets zo graag wilt als Becker, dan werkt dat niet. Veel grote spelers zijn daar al aan ten onder gegaan”, zei Muster over zijn overwinning op Becker, die volgens hem aan zichzelf ten onder was gegaan.
De relatie tussen de twee ambitieuze leeftijdsgenoten stond niet alleen vanwege de wedstrijd en alles wat daar omheen gebeurde lange tijd onder spanning, pas na het einde van hun carrière verbeterde deze.
Beckers gravelvloek hield aan
Aangemoedigd door zijn triomf in Monte Carlo deed Muster zes weken later nog een schepje bovenop, maakte hij zijn favorietenrol waar op Roland Garros en won hij zijn enige Grand Slam-titel met een duidelijke zege in drie sets in de finale tegen Michael Chang – en klom hij op tot de nummer één van de wereld. Ook in het vorstendom was de nu 57-jarige Stiermarker niet alleen in 1995 succesvol, maar ook in 1992 en 1996.
Becker daarentegen bleef nog lang treuren om zijn nederlaag tegen Muster en verlangde tevergeefs naar het einde van zijn gravelvloek – althans in het enkelspel.
Het is namelijk niet onbelangrijk om te vermelden dat Becker op gravel een van zijn grootste overwinningen behaalde: het dubbelspel met Michael Stich op de Olympische Spelen in Barcelona. Dat Becker daarmee slechts een gedeeltelijke vrede sloot met de ongeliefde ondergrond en dat de vloek hem toch bleef achtervolgen, was drie jaar later voor iedereen duidelijk.
