Ο δρόμος προς τη Φόρμουλα 1 είναι μια ισορροπία μεταξύ της αφοσίωσης της οικογένειας και της σιδηράς θέλησης του οδηγού – Ο Gabriel Bortoleto μετακόμισε μόνος του στην Ευρώπη όταν ήταν παιδί
Ο Gabriel Bortoleto είναι ένα παραδειγματικό παράδειγμα των θυσιών που πρέπει να κάνει ένας νεαρός οδηγός αγώνων για να πραγματοποιήσει το όνειρό του για τη Φόρμουλα 1. Η ιστορία του, από τα πρώτα του βήματα στο καρτ στο Σάο Πάολο μέχρι τη μετακόμισή του στην Ευρώπη σε ηλικία έντεκα ετών, δείχνει ότι το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Ο δρόμος προς την κορυφή είναι μια ισορροπία μεταξύ της αφοσίωσης της οικογένειας και της σιδηράς θέλησης του οδηγού.
Ο Bortoleto οφείλει την αγάπη του για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό στην οικογένειά του. Ο πατέρας του, ο οποίος προέρχονταν από φτωχή οικογένεια και δεν είχε χρήματα για να συμμετέχει σε αγώνες, ήταν παθιασμένος οπαδός του Ayrton Senna. Μια φορά εργάστηκε ακόμη και στο Grand Prix του Σάο Πάολο για να «βοηθήσει τους πλούσιους να βγουν από τα ελικόπτερα».
Η αρχική έμπνευση προήλθε από τη γιαγιά του. Τον έβαζε πάνω σε έναν τοίχο και τον άφηνε να αναλύει για ώρες τα αυτοκίνητα που περνούσαν από το δρόμο – έπρεπε να αναφέρει το όνομα του αυτοκινήτου και τον τύπο του κινητήρα. Αυτή η πρώιμη επιρροή και η αγάπη της μητέρας του για τον αθλητισμό ενίσχυσαν το πάθος του.
Η Φόρμουλα 1 ήταν πάντα ο στόχος
Ο πατέρας του δημιούργησε μια επιτυχημένη επιχείρηση, επειδή ήξερε ότι θα χρειαζόταν χρήματα για να χρηματοδοτήσει την καριέρα του Bortoleto. Δεν βασίστηκε σε χορηγούς, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να βρει τέτοιους στη Βραζιλία, και εργάστηκε απίστευτα σκληρά για να μπορέσει να πληρώσει τους αγώνες.
Για τον νεαρό Bortoleto, αυτή η οικογενειακή προσπάθεια έγινε μια βαθιά ριζωμένη κινητοποίηση: «Είχα μια πολύ σαφή αντίληψη ότι ο λόγος για τον οποίο ο πατέρας μου δούλευε τόσο πολύ και δεν ήταν τόσο πολύ μαζί με την οικογένεια κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας ήταν επειδή ο αδελφός μου και εγώ κάναμε αγώνες». Η Φόρμουλα 1 έγινε για αυτόν στόχος και υποχρέωση, όπως λέει στο podcast F1 Beyond the Grid: «Αυτό είναι το ελάχιστο που μπορώ να πετύχω για να ανταποδώσω όλα όσα έχει κάνει για μας».
Σε ηλικία μόλις έξι ετών, ο Bortoleto άρχισε να κάνει καρτ στην Aldeia da Serra στο Σάο Πάολο. Στα έντεκα του χρόνια, ακολούθησε το μεγάλο, μοναχικό βήμα: η μετακόμιση στην Ευρώπη.
Μόνος στην Ευρώπη
Αυτή η πρόωρη αποχώρηση ήταν συναισθηματικά πολύ απαιτητική. Ο Bortoleto μετακόμισε μόνο με τον Βραζιλιάνο προπονητή του Francesco στο Desenzano, κοντά στην πίστα του Lonato. «Ήταν δύσκολο, στο ότι ήμουν μακριά από την οικογένειά μου». Αυτός, που ήταν συνηθισμένος να κοιμάται κάθε βράδυ στο σπίτι με τους γονείς και τον αδελφό του και να περνάει όλη την ημέρα μαζί τους, ξαφνικά δεν τους έβλεπε για τρεις, τέσσερις μήνες.
Ωστόσο, η προσήλωσή του ήταν ισχυρότερη από τη νοσταλγία: «Το όνειρό μου να φτάσω στη Φόρμουλα 1 ήταν τόσο μεγάλο και ήμουν τόσο πεπεισμένος για αυτό που ήθελα, που ποτέ δεν το συνειδητοποίησα πραγματικά». Ποτέ δεν σκέφτηκε να επιστρέψει στο σπίτι του. Οι καθημερινές κλήσεις FaceTime με την οικογένειά του ήταν μεγάλη βοήθεια.
Σχεδόν καθόλου χρόνος για το σχολείο
Ο Francesco και η σύζυγός του, που ήρθε αργότερα, έγιναν κάτι σαν δεύτεροι γονείς, που τον ανέθρεψαν σύμφωνα με τις αξίες τους. Ακολούθησαν μια παρόμοια προσέγγιση με τους γονείς του, καθώς ήταν ειλικρινείς και ο Francesco είχε και ο ίδιος έναν γιο που αγωνιζόταν σε αγώνες stock car.
Στην ερώτηση για την εκπαίδευσή του, ο Bortoleto απαντά γελώντας: « Λοιπόν, αυτή είναι μια ερώτηση που δεν πρέπει να κάνεις σε έναν οδηγό αγώνων». Πήγε σχολείο στη Βραζιλία μέχρι την ηλικία των έντεκα ετών και μετά μετακόμισε στην Ευρώπη, όπου παρακολούθησε μαθήματα εξ αποστάσεως μέσω διαδικτύου.
Παραδέχεται ειλικρινά ότι το διαδικτυακό σχολείο δεν ήταν ιδανικό πριν από την εποχή του COVID και ότι δεν έμαθε πολλά. Ολοκλήρωσε το σχολείο μέσω προγραμμάτων για αθλητές, αλλά επιμένει: «Ταξίδευα πολύ. Έμαθα πολλές διαφορετικές γλώσσες». Μιλάει άπταιστα ιταλικά, πορτογαλικά και αγγλικά και καταλαβαίνει πλήρως τα ισπανικά, αν και δυσκολεύεται να τα μιλήσει.
Η ιστορία του είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο δρόμος προς την κορυφή στον επαγγελματικό μηχανοκίνητο αθλητισμό είναι μια σχολή ζωής, όπου η φόρμα αγώνων έχει προτεραιότητα έναντι της σχολικής στολής.
