Turkije domineert de Europese Valorant-scene, Duitsland loopt achter. Commentator Marvin Wild bespreekt waarom dat zo is – en wat de DACH-scene toch uniek maakt.
Twee nieuwkomers, beide uit Turkije – de Challengers Türkiye: Birlik viert een dubbelslag. En de DACH-regio? Eén team, twee nederlagen en een vroege terugvlucht. Terwijl ULF Esports en BBL PCIFIC juichen, moet FOKUS toekijken hoe nog twee Turkse teams zich een plaats in de VCT veiligstellen.
Het is slechts een van de aanwijzingen dat er op het gebied van Valorant veel goed wordt gedaan in Turkije. Met 14 spelers vormt het land momenteel de grootste fractie in de VCT. Geen enkel ander land kan daar tippen aan. En het zijn niet zomaar meelopers: sterren als Emir ‘Alfajer’ Beder (Fnatic), Mert ‘Wo0t’ Alkan (Team Heretics) en Burak ‘LewN’ Alkan (BBL Esports) spelen met hun teams in de wereldtop.
Een voorbeeld dat een competitie heeft gevormd
Commentator Marvin ‘headshinsky’ Wild volgt de Europese Valorant-scene sinds dag één en was er vaak bij toen DACH-teams ten onder gingen tegen Turkije. Voor hem is één naam cruciaal: “Ik geloof dat Mehmet ‘cNed’ Ipek de basis heeft gelegd voor de interesse van zoveel mensen in Valorant.”
De 23-jarige won in 2021 met Acend het eerste kampioenschapstoernooi en kroonde zich tot de eerste wereldkampioen van de eSports – midden in de grootste Valorant-hype – en werd al snel een idool. Het sneeuwbaleffect rolt tot op de dag van vandaag door: jonge spelers volgen ‘cNed’ en worden zelf rolmodellen. Het resultaat: een competitie waarin vorig seizoen uitsluitend Turkse profs speelden en die de ontwikkeling van de nationale scene stimuleerden. Zonder enige import. In de DACH-competitie ligt dat anders: 23 Duitsers, één Oostenrijker – de overige spelers zijn legionairs. Een kwestie van talent? Misschien. Maar het is in ieder geval een kwestie van geld: spelers uit Oost-Europa of Turkije verdienen doorgaans minder salaris om toch fulltime te kunnen spelen. Daar komt vaak internationale ervaring bij, die het niveau van de competitie verhoogt en nationale talenten ontbreekt. Maar dat hoeft geen voordeel te zijn. “Turkse organisaties weten dat hun spelniveau erg hoog is”, zegt Wild. Daarom zetten ze consequent in op lokaal talent – en dat met blijvend succes.
Heeft DACH een mentaliteitsprobleem?
Naast rolmodellen en structuur ziet Wild een derde verschil: de mentale instelling. “Ik heb uit verschillende bronnen gehoord dat de mentaliteit van de DACH-spelers nogal slecht is. Dat men zich alleen maar zorgen maakt in plaats van zich te verheugen op de volgende spannende wedstrijden.”
Hij geeft wel toe: “Dat is meer een gevoel dan een feit.” Maar de symptomen zijn voor hem duidelijk herkenbaar. Internationale optredens blijven vaak achter bij de verwachtingen. “Er is bijna geen regio waar de zenuwen zo vaak te zien zijn als in de DACH-regio. En dat geldt ook voor de imports.”
Wild heeft meteen voorbeelden paraat: CGN en MOUZ bij het eerste Ascension-toernooi en de Challengers-toernooien van dit jaar. “We moeten toegeven: eigenlijk hebben we alleen met heel veel geluk een DACH-team bij Ascension gehad. Eigenlijk hebben we dat niet verdiend.” FOKUS kwalificeerde zich met slechts drie internationale overwinningen en gleed net zo in de strijd om promotie.
Wat de DACH-regio toch goed doet
Ondanks de sportieve tweederangspositie op het internationale toneel blijft de DACH-scene een speciaal geval – en misschien juist daarom spannend. Niet vanwege verplichte spelerscamera’s, grapt Wild. Maar vanwege iets dat niet in cijfers kan worden uitgedrukt: nabijheid.
De vele offline-evenementen werden “over de hele linie goed ontvangen – door sponsors, spelers, organisatoren en fans”, legt de commentator uit en wijst daarmee op wat de lokale scene zo bijzonder maakt. “Geen enkele andere regio had zoveel offline-evenementen als wij. Dat is iets wat DACH ook volgend jaar zal blijven doen.”
