30 jaar geleden was Axel Schulz voor de tweede keer dicht bij de titel van wereldkampioen zwaargewicht. Maar het gevecht met Francois Botha eindigde opnieuw schandalig.
Voor 18 miljoen Duitse tv-kijkers dwarsboomde hij de droom van Axel Schulz om als wereldkampioen zwaargewicht in de voetsporen te treden van de onbereikbare Max Schmeling.
Als glorieuze winnaar van het grote WK-gevecht in Stuttgart op 9 december 1995, vandaag 30 jaar geleden, bleef Francois Botha echter niet in het geheugen gegrift. Schandalige omstandigheden overschaduwden de titelwinst van de Zuid-Afrikaan, die later werd geannuleerd.
Francois Botha kwam in het spel door de terugtrekking van George Foreman
De toen 27-jarige Botha kwam destijds in het spel na de frauduleuze wereldtitelnederlaag van Schulz tegen legende George Foreman. Foreman weigerde een rematch, waardoor de titel van de wereldbond IBF opnieuw werd uitgevochten tussen Schulz en Botha in de Hanns-Martin-Schleyer-Halle in Stuttgart.
Botha ging destijds ongeslagen de wedstrijd in (35 gevechten, 35 overwinningen), maar had zich nog niet geprofileerd in grote gevechten. Toch bezorgde de legendarische, dubieuze promotor Don King hem de kans om de toenmalige derde wereldkampioen zwaargewicht onder zijn hoede te worden: de King-pupillen Frank Bruno (WBC) en Bruce Seldon (WBA) troonden toen ook op de troon, en naar verluidt had King het masterplan om ze allemaal achter elkaar tegen zijn meest prominente pupil Mike Tyson in de ring te sturen.
Nadat Schulz met het gevecht tegen Foreman in Duitsland veel ophef had veroorzaakt, werd het gevecht tegen Botha een kijkcijferkanon. Meer dan 18 miljoen kijkers op RTL overtroffen zelfs alle gevechten van boom-initiatiefnemer Henry Maske en de latere gevechten van Vitali en Wladimir Klitschko. Onder de beroemdheden bij de ring waren Thomas Gottschalk, Udo Jürgens en turnster Magdalena Brzeska, en als muziekact werd rocklegende Meat Loaf ingevlogen.
Na de nederlaag van Axel Schulz vlogen de flessen
Schulz, die tijdens een groot deel van het gevecht te aarzelend optrad, slaagde er opnieuw niet in de gehoopte overwinning te behalen, het puntenoordeel viel in het voordeel van Botha uit. Het was geen zo duidelijke verkeerde beslissing als tegen Foreman, maar toch voelt Schulz zich tot op de dag van vandaag bedrogen.
“Voor mij kwam het keerpunt tijdens het gevecht, na vier, vijf rondes, toen een begeleider me vertelde dat ik achterliep bij de juryleden”, herinnerde Schulz zich in een interview met SPORT1: “Op dat moment was ik op een bepaalde manier wanhopig bij de gedachte dat Don King nu bij de ring zat en aan de touwtjes trok.”
Wat er precies is gebeurd, weet hij tot op de dag van vandaag niet, “maar uiteindelijk had ik, net als bij Foreman, het gevoel dat ik op punten niet kon winnen. En een overwinning door knock-out: nou ja, ik was niet echt een killer.”
Het publiek ter plaatse was boos, er vlogen flessen en glazen, die onder andere de echtgenotes van Maske en Formule 1-baas Bernie Ecclestone verwondden. Het was de aanleiding voor het Duitse verbod op glazen flessen bij grote evenementen.
Botha daagde later Mike Tyson en Wladimir Klitschko uit
Achteraf werd het gevecht ongeldig verklaard. Botha testte positief op het steroïde nandrolon, wat hij tevergeefs probeerde te rechtvaardigen met medische doeleinden. Schulz kreeg in juni 1996 een derde kans op de titel tegen Michael Moorer, die door Foreman was onttroond, en verloor toen onomstotelijk op punten.
Ondanks het schandaal bleef Botha aanwezig en vocht hij nog enkele grote gevechten: in 1999 toch nog tegen Tyson, in 2000 en 2002 in WK-gevechten tegen Lennox Lewis en Wladimir Klitschko, in 2010 tegen de onvermoeibare Evander Holyfield. Hij verloor elke keer.
De nu 56-jarige Botha, die ook als kickbokser bij K-1 en in een MMA-gevecht zijn geluk beproefde, vocht in 2014 zijn laatste professionele gevecht. Daarna volgden nog enkele merkwaardige showgevechten tegen Uwe Hück, de vechtsportliefhebber en voorzitter van de ondernemingsraad van Porsche.
Later kwam het tot een verzoening met Schulz. Botha overhandigde Schulz zelfs symbolisch de destijds gemiste titelriem.
“Een paar jaar geleden zijn we weer bij elkaar gekomen, drie dagen in Zuid-Afrika, en we hebben een hele leuke tijd gehad”, herinnert Schulz zich: “Ik zie het zo: hij heeft toen alles gedaan om te winnen – ook onsportieve dingen. Ik had ook alles geprobeerd wat ik kon, maar het was niet genoeg. Zo was het nu eenmaal. Ik kijk ook niet zo veel terug, ik kijk liever vooruit.”