43 jaar geleden eindigde een brutaal WK-gevecht tegen de Amerikaanse favoriet Ray Mancini met de dood van Duk-koo Kim en nog twee andere tragedies. Ze veranderden de sport ingrijpend.
Deze bokswedstrijd was qua tragiek nauwelijks te overtreffen: op 13 november 1982 versloeg Ray “Boom Boom” Mancini de Koreaan Duk-koo Kim in Las Vegas in de strijd om de wereldtitel in het lichtgewicht. Kim stierf vier dagen na de wedstrijd aan de gevolgen van het gevecht, het drama leidde tot nog twee tragedies en veranderde de bokswereld voorgoed.
De Koreaan was niet de eerste bokser die in de ring het leven liet. Toch zorgde juist de manier waarop hij tijdens het gevecht zijn persoonlijke grenzen had overschreden, in de weken en maanden na het gevecht voor veel discussie. Hij had maar liefst 14 ronden met Mancini geduelleerd en kon vooral in de laatste ronden nauwelijks nog weerstand bieden.
Boksers leveren 14 ronden lang een hevige strijd
Het gevecht tussen Kim en de in de VS zeer populaire Ray Mancini, die voor de tweede keer zijn WBA-titel verdedigde tegen de Koreaan, ontwikkelde zich vanaf de eerste ronde tot een brute strijd, waarin beide vechters zonder veel verdediging dicht bij hun tegenstander probeerden hem met harde stoten neer te slaan.
Beide vechters deelden harde klappen uit, zowel op het lichaam als op het hoofd van de tegenstander. De vechters wankelden meerdere keren na de harde klappen. De 10.000 toeschouwers voor Caesar’s Palace in Las Vegas en de miljoenen mensen voor de tv – CBS zond het spektakel live uit op de nationale televisie – keken vol spanning toe naar het brute gevecht.
Gil Clancy, die destijds voor CBS als boksanalist werkte, voelde in de zesde ronde al dat er iets ernstigs stond te gebeuren: “Er gaat iets gebeuren in dit gevecht. Ofwel krijgt een van de vechters een snee door een stoot, ofwel gaat de ander hard tegen de grond.”
En dat is precies wat er gebeurde: in de 14e van 15 ronden werd duidelijk dat Kim nog nooit zo’n lange afstand had moeten boksen. De Koreaan wankelde alleen nog maar door de ring. Na een reeks stoten stuurde Mancini zijn tegenstander met een keiharde rechtse naar de grond.
Hoewel Kim nog probeerde zich aan de touwen weer overeind te trekken, beëindigde scheidsrechter Richard Green het gevecht.
De zegevierende Mancini vierde zijn overwinning, zich niet bewust van de tragische gevolgen van het gevecht, maar slechts enkele minuten na het einde stond de sportieve uitkomst volledig op de achtergrond.
Kim Deuk-Koo, Zuid-Koreaanse lichtgewicht uit de late jaren 70 en vroege jaren 80, die tragisch omkwam na zijn titelgevecht tegen Ray “Boom Boom” Mancini in 1982 boxing history pic.twitter.com/9a8lOmIwi0
— Boxing History (@BoxingHistory) 11 juni 2021
Kim stort in en sterft in het ziekenhuis
Kim stortte kort na het gevecht in en moest direct op een brancard uit de ring worden gedragen. Volgens Sports Illustrated ademde de Koreaan op weg naar het ziekenhuis slechts vier keer per minuut.
Aangekomen in het Desert Springs Hospital werd Kim direct met spoed geopereerd. Tijdens een tweeënhalf uur durende operatie werd een bloedstolsel van bijna 100 kubieke centimeter uit de rechterkant van zijn hersenen verwijderd. Volgens de arts was dit stolsel ontstaan door een van de harde klappen tegen het hoofd tijdens het gevecht.
Ondanks de succesvolle operatie bezweek Kim vier dagen later aan de gevolgen van het stolsel. Hij was eerder in coma geraakt, waaruit hij nooit meer ontwaakte.
Macaber: de Koreaan had voor het gevecht voor opschudding gezorgd met zijn oorlogszuchtige uitspraken. “Of hij sterft, of ik”, zei hij voor het gevecht tegen een verslaggever. Kort voor het gevecht schreef hij in zijn hotelkamer in Las Vegas op een lamp: “Leven of sterven”.
Gevecht leidt tot verdere tragische gevolgen
Alsof de dood van de Koreaanse bokser nog niet tragisch genoeg was, leidde dit in de maanden na het gevecht tot tal van andere tragedies.
Kims moeder, die volgens informatie van de New York Times vanuit Zuid-Korea naar Las Vegas was gereisd en tot aan de dood van haar zoon aan zijn zijde was gebleven, pleegde slechts drie maanden na het overlijden van haar zoon zelfmoord.
Amper zeven maanden na het gevecht volgde de volgende tragedie: ook scheidsrechter Richard Green pleegde zelfmoord. Green voelde zich medeverantwoordelijk voor de dood van de Koreaanse bokser.
Mancini kampte met depressies
Ook Kim’s tegenstander Ray Mancini maakte zich na de dood van zijn tegenstander grote verwijten en raakte depressief.
Mancini bleef wel boksen en verdedigde zijn titel nog een paar keer met succes, maar echt succesvol was hij daarna niet meer.
Na het verlies van zijn titel in 1984 vocht hij tot het einde van zijn carrière in 1992 nog sporadisch, maar volgens bokspromotor Bob Arum was hij “nooit meer dezelfde”.
Tragisch incident zorgt voor talrijke regelwijzigingen
Ook voor de boksport werd het gevecht achteraf een ingrijpende gebeurtenis, die tot talrijke regelwijzigingen leidde. De Nevada State Athletic Commission introduceerde de staande “Eight-Count”. Hierdoor konden de scheidsrechters voortaan een knockdown beoordelen, zelfs als de vechter nog niet daadwerkelijk op de grond was geslagen, maar op het punt stond om neer te gaan. Bovendien werd bepaald dat boksers na een nederlaag door knock-out minimaal 45 dagen niet mogen vechten.
De grootste regelwijziging werd echter door de boksbond WBC ingevoerd: vanaf 1982 werd het aantal ronden in titelgevechten teruggebracht van maximaal 15 naar maximaal twaalf. De WBA en de IBF volgden in 1987 en ook de WBO begon vanaf de oprichting in 1988 met maximaal twaalf ronden.
Hoe dan ook, 13 november 1982 werd een dag waarop veel boksfans en bokskenners de sport anders gingen zien. Vanaf die dag was het boksen niet meer hetzelfde.